Koty himalajskie przez niektóre organizacje felinologiczne są uznawane za odrębną rasę, a przez inne – tylko za odmianę kota perskiego o charakterystycznym umaszczeniu. Kot himalajski umaszczenie. Koty himalajskie mają kremowe lub białe futro z ciemniejszym pyszczkiem, ogonem, uszami i końcówkami łap. Takie umaszczenie nazwano

Najważniejsze informacje o kocie perskim Pochodzenie i historia Jego dokładne pochodzenie rozmyło się z upływem czasu. Wiemy, że rasa jest stara i że była już obecna na pierwszych pokazach kotów rasowych. Niektórzy uważają, że przodkiem persa jest turecka angora lub że przynajmniej te dwie rasy były ze sobą blisko spokrewnione. Długowłose koty o jedwabistej sierści faktycznie przybyły do Europy w XVII wieku z terenów Iranu (czyli dawnej Persji) oraz Turcji. Koty nazwane wówczas perskimi różniły się ogromnie od persów, które znamy obecnie, i były w typie podobne raczej właśnie do tureckiej angory. To dziewiętnastowieczni brytyjscy hodowcy wyselekcjonowali najwspanialsze okazy kotów o długiej sierści (które w Anglii w tym czasie nazywano po prostu „długowłosymi”), aby skrzyżować je z kotem brytyjskim krótkowłosym, a także innymi rasami europejskimi. Celem było otrzymanie kota o bardzo długiej, jedwabistej sierści, ale o krągłej sylwetce, a nie wysmukłej, jak u angory. Rasa zrodziła się więc ze ścisłej selekcji przeprowadzonej przez hodowców, której celem było uzyskanie określonej budowy ciała kota – nowej i zupełnie wyjątkowej jak na tamte czasy. Dlatego kota perskiego nie uważa się za rasę naturalną. Pomimo że standardy rasy prawie nie zmieniły się od momentu oficjalnej rejestracji, dzisiejszy pers jest niepodobny do swojego przodka z XIX wieku. Wraz z biegiem lat i za sprawą selekcji dokonywanej przez hodowców rasy, cechy charakterystyczne persa zostały uwydatnione do maksimum. Głowa stawała się coraz bardziej okrągła, uszy coraz mniejsze, oczy coraz większe, nos coraz bardziej płaski… W USA poszło to jeszcze dalej. W 1930 roku Amerykanie stworzyli persa „peke-face” (pers o pyszczku pekińczyka), odmianę o ekstremalnie płaskiej kufie, która niestety jest jeszcze bardziej narażona na problemy z oddychaniem i łzawiącymi oczami. Spór pomiędzy hodowcami odmiany europejskiej i amerykańskiej trwa po dziś dzień. Wygląd Wielkość dorosłego osobnika Kotka : pomiędzy 30 i 35 cm Kot : pomiędzy 30 i 35 cm Kot perski rośnie do pierwszego, a nawet drugiego roku życia. Waga Kotka : pomiędzy 3 i 4 kg Kot : pomiędzy 3 i 5 kg Maść Dopuszcza się niemal wszystkie maści i ich odmiany. Niemniej jednak niektóre stowarzyszenia felinologiczne nadają poszczególnym maściom własne nazwy lub niektóre maści traktują wręcz jako oddzielną rasę. Rodzaj szaty Kolor oczu Kolor oczu zależy od maści okrywy włosowej. Niebieskie Zielone Żółty/złoty Brązowe Opis Kota perskiego nie da się pomylić z żadną inną rasą. Pers typu cobby jest krępy i masywny, o mocnym kośćcu i potężnej muskulaturze. Z profilu jego ciało tworzy kwadrat – ale jest to krągły kwadrat! Kot ma krótkie, proste i mocne nogi. Jego ogon jest raczej krótki, proporcjonalny do reszty ciała i wyjątkowo gęsto owłosiony. Pers ma najdłuższą okrywę włosową spośród wszystkich długowłosych kotów – włosy okrywowe mogą mieć do 20 cm długości! Jego futro jest długie na całym ciele, a na szyi tworzy kołnierz, który przechodzi aż do brzucha, co w połączeniu z obfitym podszerstkiem sprawia, że cienki i jedwabisty włos okrywowy nabiera objętości. Głowa persa jest bardzo charakterystyczna – mocno osadzona między ramionami, na krótkiej i masywnej szyi. Okrągła i ciężka czaszka tworzy kopułę. Pers ma bardzo silnie zaznaczone kości policzkowe, wystającą szczękę i podbródek oraz spłaszczony nos z mocnym stopem. Małe, okrągłe i szeroko rozstawione uszy są porośnięte kępkami włosów po wewnętrznej stronie. Oczy persa są okrągłe, bardzo duże i szeroko rozstawione, o błyszczącym i wyrazistym kolorze. Ze względu na budowę czaszki, możemy wyodrębnić dwa typy kota perskiego. Mamy więc typ tradycyjny nazywany „doll-face”, bardziej zaokrąglony z profilu, który jest najbardziej zbliżony do pierwszych przedstawicieli rasy. Drugi typ to „peke-face”, który powstał w późniejszych latach w Stanach Zjednoczonych. Jego kufa jest znacznie bardziej spłaszczona, a broda, nos i czoło leżą w jednej pionowej linii. Ciekawostki Okrywa włosowa jest niezwykle ważnym kryterium przy ocenie kotów tej rasy. Niemal wszystkie maści są dopuszczalne, ale istnieją stowarzyszenia felinologiczne, które wyróżniają niektóre z nich do tego stopnia, że podnoszą je do statusu odrębnej rasy. Persy klasyczne to osobniki o umaszczeniu jednolitym (w tym szylkretowym), dwubarwnym, pręgowanym lub dymnym. Każdy kolor definiuje konkretną odmianę – np. kot perski niebieski, kot perski szylkretowy z białym, kot perski dymny czarny… Każda z odmian dopuszcza tylko określone kolory oczu. Kot perski colorpoint, czyli pers z genem rasy syjamskiej, w niektórych częściach świata występuje pod nazwą rasy kot himalajski. Gdy włos jest zabarwiony tylko na końcówce (a dokładniej wybarwiona jest górna 1/8 włosa okrywowego), taką maść nazywamy „shell” czyli „muszlowa”. Jeśli natomiast mamy do czynienia z odmianą „silver shell”, oznacza to, że część włosa jest srebrzysta, natomiast końcówka ciemno zabarwiona, i wtedy nazywamy kota „szynszylowym”. W przypadku, gdy zabarwiona na ciemno jest górna 1/3 włosa okrywowego, mamy do czynienia z odmianami srebrzystymi cieniowanymi („silver shaded”) oraz złocistymi cieniowanymi („golden shaded”). Wybarwione ciemniej końcówki włosów nazywamy tippingiem. Oprócz wyjątkowej maści, ten typ kota perskiego jest trochę mniejszy niż inne, oraz posiada charakterystyczne szmaragdowe oczy. Ma też trochę mniej płaski pyszczek. Co ciekawe, skojarzenie ze sobą dwóch persów szynszylowych powoduje zanik umaszczenia „tipping shell” na rzecz jasnej maści włosa. Kot perski kameo, którego szata ma maść typu „red silver shaded” (kameo cieniowany) lub „red silver shell” (kameo muszlowy), w USA stanowi odrębną rasę. W Europie występuje jako odmiana kota perskiego szynszylowego. Charakter Czuły To kot, który mógłby godzinami wylegiwać się na kolanach albo obok opiekuna. Persy uwielbiają przytulanie i bardzo przywiązują się do swoich właścicieli. Lubi zabawę Lubi się bawić, ale budowa ciała mocno ogranicza jego umiejętności doświadczonego myśliwego. Przez to jest jeszcze bardziej rozbrajający, gdy pociesznie porusza się podczas zabawy! Spokojny Hodowcy kota perskiego pracowali nad jego spokojnym temperamentem od początku tworzenia rasy. Persy zdecydowanie od polowań wolą wylegiwanie się na kanapie i nie przeszkadza im życie na zamkniętej przestrzeni. Tę cechę charakteru wzmacnia niedostosowana do intensywnego ruchu budowa ciała. Inteligentny Bardzo inteligentny kot. Dużo analizuje i czasami zdaje się wręcz oceniać opiekuna, który nie zawsze wie, o co kotu chodzi. Strachliwy/nieufny wobec obcych Ponieważ pers czasami lubi trzymać się na dystans, może się wydawać, że boi się obcych. Tymczasem jest to kot towarzyski, ceniący sobie obecność człowieka i źle czujący się w samotności. Nie starajmy się jednak go do czegokolwiek zmuszać, w tym do przebywania z gośćmi czy do nadmiernego kontaktu. Niezależny Choć bardzo potrzebuje obecności opiekuna, lubi chodzić własnymi drogami i niekoniecznie musi uczestniczyć w rodzinnych zajęciach. Zachowanie Gadatliwość Kot perski rzadko miauczy. Porozumiewa się za pomocą spojrzenia. Potrzebuje ruchu i ćwiczeń Potrzebuje codziennych zabaw ruchowych, ale krótkich i średnio intensywnych. Bawi się raczej na „parterze” – większość persów nie przepada na wspinaczkami czy skakaniem. Jednak persy, tak jak wszystkie koty, powinny mieć w domu możliwość wspinania się, zabaw i ukrycia się w zakamarkach domu. Skłonność do ucieczek Pers to typ domatora. Jest bardzo przywiązany do swoich opiekunów. Łakomczuch Może być bardzo łakomy. Należy nadzorować wagę kota i zapewniać mu codzienną, umiarkowaną aktywność, aby uniknąć otyłości! Nie wiesz którą rasę kota wybrać? Wamiz pomoże Ci wybrać rasę odpowiadającą Twoim oczekiwaniom i trybowi życia Współżycie z innymi Kot perski i koty Obecność innego, hałaśliwego czy żywiołowego kota, może mu się nie spodobać. Ale równie dobrze może zaakceptować nowego towarzysza, o ile damy mu czas na adaptację i prawidłowo przeprowadzimy socjalizację zwierząt. Kot perski i psy Nie chodzi o to, że pers ich nie lubi, ale istnieje ryzyko, że jego spokojny temperament nie będzie szedł w parze z wylewną osobowością wielu psów. Dlatego wybór psa powinien być bardzo przemyślany, a zapoznanie z kotem przeprowadzone zgodnie z wszelkimi zasadami mającymi na względzie komfort zwierząt. Niech nowi koledzy poznają się stopniowo. Kot powinien mieć zapewnione miejsca, w których odpocznie czy spokojnie zje posiłek bez psiego towarzystwa. Kot perski i dzieci Jeśli dzieci uszanują czas jego drzemki i będą się z nim delikatnie obchodzić, kot perski może polubić ich towarzystwo, a nawet bardzo chętnie bawić się z nimi – pod warunkiem, że zabawa nie będzie zbyt gwałtowna. Kot perski i osoby starsze Pers jak najbardziej nadaje się dla spokojnej osoby, a wręcz jest wskazany! Ale nie wolno zapominać, że wymaga on codziennej pielęgnacji okrywy włosowej i każdy, kto zdecyduje się na kota tej rasy, musi znaleźć na to czas. Kot perski - cena Kot perski może kosztować od 1400 do 3000 zł, a niektóre odmiany nawet do 5000 zł. Cena zależy od płci zwierzęcia, wieku w momencie zakupu, tytułów zdobytych przez rodziców, odmiany barwnej, zgodności ze standardem rasy itp. Generalnie samice są nieco droższe samce. Znacznie więcej kosztuje też kot przeznaczony do dalszej hodowli niż tak zwany kotek „na kolana”, który jest już wykastrowany bądź hodowca wymaga, aby nowy opiekun we właściwym czasie zaniósł kota na zabieg kastracji. Utrzymanie kota to koszt rzędu 200 zł miesięcznie, a czasami więcej. Trzon tej kwoty stanowią koszty zakupu wysokiej jakości karmy. Doliczyć trzeba także wydatki związane ze żwirkiem oraz z pielęgnacją kota. Jednorazowym kosztem jest zakup szczotek i grzebieni, regularnym natomiast – preparaty do przemywania oczu i uszu, puder do sierści, ponadto mogą przydać się szampon, odżywka. Należy wziąć ponadto pod uwagę koszty opieki weterynaryjnej. Kot perski - pielęgnacja Pielęgnacja persa jest wymagająca. Jego delikatny włos okrywowy, jak również obfity podszerstek łatwo się plączą i istnieje ryzyko powstawania kołtunów, a nawet filcowania się włosa w przypadku braku odpowiednich zabiegów higienicznych. Codzienne szczotkowanie pozwoli uniknąć tych przykrości. Aby skutecznie rozczesać włos, warto wyposażyć się w metalowe grzebienie oraz zgrzebło o cienkich, zakrzywionych drucikach z delikatnymi końcówkami. Do wyczesywania martwych włosów przyda się furminator (nie należy jednak stosować go częściej niż raz na tydzień). Od czasu do czasu persa można ponadto wykąpać. Kąpiel w specjalistycznym szamponie pozwala przywrócić objętość, miękkość i elastyczność oraz piękny wygląd szaty, zapobiega też kołtunieniu się futra. Po kąpieli owijamy kota w ręcznik, aby wchłonąć jak najwięcej wody, a następnie delikatnie suszymy okrywę suszarką. Linienie To naturalne, że przy tak bujnym futrze na kanapie zostaje dużo włosów! Regularne czesanie pozwoli ograniczyć ten problem, a także zapobiec połykaniu przez kota nadmiaru sierści i tworzeniu się kul włosowych. Kot perski - żywienie Jakość składników odżywczych zawartych w karmie, łatwość chwytania kęsów do pyszczka i gryzienia pokarmu przy bardzo krótkiej szczęce, wielkość porcji, troska o uzębienie... Aby utrzymać kota perskiego w dobrym zdrowiu i zadbać, aby jego futro było miękkie i jedwabiste, a ciało – w idealnej formie, należy przestrzegać szeregu zasad dotyczących właściwego żywienia. Trzeba też dopilnować, żeby pers pił dużo wody. Wreszcie, zaleca się stosowanie interaktywnych misek, aby spowolnić przyjmowanie pokarmu, stymulować kota fizycznie i intelektualnie oraz ograniczyć objadanie się i groźbę związanej z tym nadwagi. Zdrowie Kot perski - długość życia Długość życia persów jest bardzo zmienna ze względu na delikatne zdrowie wielu osobników. Średnia wynosi około 12-15 lat. Odporność/wytrzymałość Źle znosi zimno, wilgotność czy śnieg, a jeszcze gorzej silne upały. Jego futro łatwo się plącze, trzyma też zbyt dużo ciepła, małe nozdrza nie są w stanie wystarczająco ogrzać zimnego powietrza, niezbyt dobrze dają sobie radę także z filtrowaniem zanieczyszczeń powietrza. Duże oczy są wrażliwe na wiatr i na suche powietrze… Jak widzimy, miejsce kota perskiego jest zdecydowanie w domu, w kontrolowanej temperaturze. Skłonność do tycia Z powodu budowy ciała, cech genetycznych oraz mało żywiołowego temperamentu, pers może mieć skłonność do nadwagi. Dlatego należy zwrócić szczególną uwagę na jego dietę. Częste choroby Koty perskie mają dziedziczną skłonność do niektórych chorób, inne natomiast przytrafiają im się częściej niż innym kotom chociażby ze względu na specyficzną anatomię. Nie znaczy to, że pers jako rasa nie jest kotem zdrowym. Warto jednak mieć na uwadze, że pewne schorzenia mogą występować u naszego persa częściej niż u przeciętnego mruczka i być wyczulonym na pierwsze objawy. Wielotorbielowatość nerek: autosomalna choroba genetyczna, do której koty perskie mają skłonność większą niż przeciętny kot domowy. Choroba ta atakuje nerki i stopniowo prowadzi do niewydolności tych organów w wieku około 7 lat. Wielotorbielowatość nerek można wykryć dzięki badaniu genetycznemu, które pozwala wykluczyć z dalszej hodowli chore osobniki oraz upewnić przyszłych opiekunów, że nabywane w hodowli kocię jest zdrowe. Kardiomiopatia przerostowa: choroba prowadząca do niewydolności serca. Przepuklina przeponowa: przemieszczenie trzewi do jamy, w której znajduje się serce, czyli osierdzia. Stopniowy zanik siatkówki: choroba dziedziczna, przejawia się bardzo szybką utratą widzenia, począwszy od wczesnych miesięcy życia kota. Obecnie trwają badania mające na celu odkrycie genu lub genów odpowiedzialnych za to schorzenie, dzięki czemu będzie można opracować badanie przesiewowe. Sekwestracja rogówki: choroba rogówki swoista dla kotów, szczególnie rasy perskiej. Zapalenie pęcherza i kamienie pęcherza moczowego: choroba dolnego odcinka układu moczowego. Przeciek wrotno-systemowy: choroba związana z dopływem krwi do wątroby, polegająca na tym, że toksyny normalnie metabolizowane przez wątrobę, nie mogą się do niej dostać i gromadzą się we krwi. Wielotorbielowatość wątroby: wiąże się z wielotorbielowatością nerek. Choroby skórne: idiopatyczne zapalenie skóry twarzy, dermatofitoza (grzybica), łojotok pierwotny. Zespół Chediak-Higashi: choroba niemalże reprezentatywna dla kota perskiego dymnych niebieskich, polegająca na tym, że melanina nie gromadzi się w lizosomach, a płytki krwi i białe krwinki funkcjonują niewłaściwie. Polipy nosowo-gardłowe: łagodne guzy występujące w nosie, zatokach, uszach lub gardle. Wnętrostwo: niezstąpienie jąder do moszny podczas dojrzewania narządów płciowych. Choroby przyzębia: występująca u ras brachycefalicznych zbyt krótka szczęka powoduje nieprawidłowe chwytanie i gryzienie pokarmu oraz niewłaściwe ułożenie zębów (liczba zębów jest taka sama jak u innych kotów), co prowadzi do problemów z kamieniem nazębnym, do zapalenia dziąseł, a nawet problemów trawiennych. Problemy z oddychaniem spowodowane brachycefalią. Rozmnażanie Pierwsza ruja występuje u kotek perskich statystycznie później niż u kotek innych ras. Również liczba kociąt w miocie kotek perskich jest niższa niż przeciętnie. Porodom często towarzyszą dystocje z powodu dużej czaszki kociąt. U kotów perskich istnieje więc duże prawdopodobieństwo konieczności wykonania cesarskiego cięcia oraz zwiększony odsetek śmiertelności okołoporodowej. Poza własną rasą, dopuszcza się krzyżowanie z osobnikami rasy egzotycznej krótkowłosej, które w rzeczywistości są krótkowłosymi persami.

Historia rasy tych kotów jest niestety dość mglista, ale pewnym jest fakt, że kot rosyjski niebieski to rasa naturalna. Koty te najprawdopodobniej pochodzą z północnej części Rosji, z miasta portowego nad Morzem Białym – Archangielska. Ich kamuflujący wygląd i gruba szata sprawiły, że świetnie odnalazły się w mroźnym klimacie.

Każdy właściciel małego kotka jest bardzo zainteresowany pytaniem, ile kotów żyje? Jest to zrozumiałe, ponieważ każdy chce, aby ta mała ciepła kulka żyła w pobliżu tak długo, jak to możliwe. Z historii życia kota Uważa się, że zwykły kot stoczni może żyć nie dłużej niż 5 lat. Ale dom, który zapewniał właściwą opiekę, może żyć nawet do 20 lat. Według niektórych źródeł zdarzały się przypadki, gdy koty żyły nawet do 36-38 lat. Jest to, oczywiście, wyjątkowy i rzadki przypadek, średni wiek kota jest znacznie krótszy. Chociaż wykonywanie określonych obliczeń i obliczanie, ile lat żyją przeciętnie koty, jest dość problematyczne. W końcu, aby uzyskać wiarygodne dane, musiałbym opowiedzieć wszystkie koty na świecie. Uważa się, że przy normalnym zdrowiu, aktywność motoryczna i opieka medyczna, kot żyjący w domu, średnio żyje 12-15 lat. Co wpływa na wiek? Standard życia? Niestety, nawet długowieczne koty nie żyją tak długo, jak chciałby ich właściciel. Ich długość życia zależy od wielu czynników i, wiedząc o tym, możemy utrzymać to pod kontrolą i, przynajmniej w niektórych przypadkach, poprawić to. A więc liczba kotów na żywo zależy od: • Dziedziczność. Uważa się, że niektóre rasy kotów, zwłaszcza syjamskie, birmańskie, czyli przybyłe do nas ze wschodu, żyją dłużej niż inne rasy, co potwierdzają liczne badania statystyczne. • Obecność choroby. Jeśli koty nie są leczone lub traktowane nieprawidłowo, ich długość życia ulega zmniejszeniu. • Kastracja lub sterylizacja. Takie zwierzęta żyją dłużej niż ich normalne odpowiedniki. W końcu mają mniejsze ryzyko złapania infekcji i nie mają prawie żadnych chorób zakaźnych. • Masy. Zbyt grube koty żyją mniej niż zwierzęta o normalnej wadze. • Dobra opieka. Wysokiej jakości opieka medyczna i dobra opieka to podstawowe warunki dla długiego życia. Ile kotów żyje? By the way, życie przedstawicieli plemienia kotów nie zależy od płci. Zarówno koty jak i koty żyją w przybliżeniu jednakowo. Poznaj Persian Long-Liver Koty perskie są kotami o długiej wątrobie. Ile żyją koty perskie? Ogólnie są to silne, zdrowe zwierzęta. To prawda, że ​​mają pewne genetycznie zdeterminowane choroby, wśród których najbardziej niebezpieczne policystyczna choroba nerek powodując niewydolność nerek. Ale na zrównoważone żywienie odpowiednia opieka i okresowe wizyty u weterynarza koty perskie żyją do 10-15 lat. Ile kotów żyje w wieku człowieka Dowiedzenie się, czy twój stary kot jest przetłumaczony na wiek osoby, jest dość proste i każdy może sam wykonać obliczenia. Musimy tylko pamiętać, że pierwszy rok życia to 15 lat życia danej osoby. W drugim roku kot żyje według ludzkich standardów przez kolejne 9 lat, to znaczy pod koniec drugiego roku twój kot ma 24 lata. Każdy kolejny rok dodaje kolejne cztery ludzkie lata. Tak więc, jeśli twoje zwierzę żyło średnio 15 lat, to pod względem ludzkich lat wynosi 66 lat. Cóż, całkiem przyzwoity wiek.

Koty te mają krótką, gęstą sierść z błyszczącym połyskiem. Jednolity, aksamitny kolor sierści kota rosyjskiego niebieskiego waha się od srebrnego do łupkowego. Petfinder wyjaśnia, że kolor niebieski jest w rzeczywistości rozcieńczoną formą koloru czarnego, a gen odpowiedzialny za niebiesko-szare umaszczenie jest taki sam jak

Młody kot perskiKoty perskie są rasą najszybciej udomowioną przez człowieka. Ich pierwsza hodowla datowana jest na wiek XV. Były one wówczas stałymi bywalcami dworów, pałaców, a ich posiadanie było uznawane za luksus. Zaczęto je więc rozmnażać i krzyżować. W wyniku tego otrzymywano osobniki o pożądanych cechach, takich jak piękne futro, głowa o idealnych rozmiarach, w końcu ingerowano w budowę całego też koty perskie współczesne znacznie różnią się od swoich przodków. Niezmienny pozostał tylko ich charakter. Każdy, kto kiedykolwiek obcował z kotem tej rasy, wie, że są one bardzo spokojne, wręcz ospałe (szczególnie te starsze). Mają bardzo spokojny temperament, dlatego idealnie nadają się do trzymania w domu czy w mieszkaniu. Brak im agresji czy uporu, nie męczą ich pieszczoty i perskie kiedyś i dzisiajPrzodkowie persa wyglądali bardzo podobnie do dzisiejszego zwykłego kota domowego. Jedyną cechą charakterystyczną ówczesnych persów było długie futro. Nie było ono jednak tak długie jak dzisiaj. Koty same potrafiły o nie zadbać, bez większej pomocy pers posiada okrągłą głowę i bardzo długie, puszyste futro. Koty tej rasy są dosyć duże, krępe i przysadziste, mogą sprawiać wrażenie ociężałych. Wbrew pozorom koty te wcale nie są grube, ich tułów jest raczej szczupły, a objętości dodaje im futerko. Ich nos powinien być mały i szeroki z charakterystycznym „stopem”, czyli zagłębieniem, a głowa dosyć duża. U niektórych persów nos jest zadarty, położony nawet między oczami. Czasami zdarza się, że w trakcie krzyżówek i hodowli rodzą się osobniki, które przez to mają utrudnione oddychanie!Uszy kotów tej rasy są dosyć małe, zawsze owłosione i położone w dużym odstępie od siebie. Ich cechą charakterystyczną jest pędzelek włosów wewnątrz ogon zazwyczaj jest krótki, ale za to bardzo to najbardziej niezmienna cecha tej rasy. U wszystkich odmian persów powinno być ono pełne i długie, z bardzo gęstym, ale delikatnym podszyciem. Podczas poruszania się futerko powinno pięknie falować i zawsze troszeczkę odstawać od reszty ciała. U kotów tej rasy najgęstsze futerko możemy zaobserwować w zimie, gdy najgrubsze włosy okrywowe stają się napuszone z powodu obfitości bardzo gęstego i jedwabistego w dotyku podszycia. W okresie zimowym także najbardziej wyrośnięte są puszyste włosy wokół szyi zwierzęcia (przypomina ono wtedy lwa), długie włosy na tylnych łapkach i na brzuchu. Futro w tym okresie wymaga szczególnie starannej pielęgnacji i co zwrócić uwagę przy czesaniu persów?Futro kotów rasy pers bardzo mocno kołtuni się i plącze pod pachami i w pachwinach, dlatego też tym miejscom należy poświęcić najwięcej uwagi. Futerko wyczesujemy specjalną szczotką (dostępną w sklepach zoologicznych), zarówno pod włos jak i w kierunku wzrostu włosa. Możemy zakupić również specjalny talk, albo puder dla niemowląt, którym posypujemy futro po wyczesaniu. Posypujemy tułów, ogon, szyję, łapki, brzuch, pachy oraz pachwiny, a nadmiar starannie strzepujemy. Tak przygotowanego kota wyczesujemy dalej.[tube]

Koty Perskie sobota, 30 kwietnia 2011. Koty Perskie: Zdjęcia. Koty Perskie: Zdjęcia. Autor: Aga o 07:54 Brak komentarzy: Wyślij pocztą e-mail Wrzuć na bloga

Kot perski – najpopularniejsza rasa kotów Kot perski to jedna z najstarszych ras, która równocześnie poddana została wielokrotnym modyfikacjom genetycznym. Wiele ze współczesnych persów nie ma zbyt wiele wspólnego ze swymi starożytnymi przodkami, mimo to do dziś zachwycają pięknym wyglądem i stabilnym charakterem. Klasyfikacja FIFeKategoria I: Koty egzotyczne i perskieKod EMS: PERPełna nazwa rasy: Kot perskiInne nazwy: Persian, Persian Longhair Kraj pochodzenia: Iran (dawna Persja)Kot rasyPierwsi udokumentowani przodkowie kota perskiego zostali przywiezieni do Europy Zachodniej z Persji w ok. 1620 r. Nie wiadomo jednak, kiedy po raz pierwszy pojawiła się odmiana długowłosa. Podejrzewa się, że długa sierść to wynik mutacji genetycznej. Nie można zaprzeczyć jednemu – rasa ta jest jedną z pierwszych znanych persów miało odcienie srebrnej szarości. Na skutek selektywnej hodowli koty tej rasy mają dzisiaj rozmaite ubarwienie, w tym tzw. bicolour (dowolny kolor + biel).Aż do końca wieku XIX niezwykłe koty długowłose importowane z Turcji, Afganistanu, Birmy, Chin, Rosji i Persji nazywane były po prostu kotami azjatyckimi. Z tego też względu hodowcy często krzyżowali je między sobą (głównie persy z angorami tureckimi).Kot wygląd zawdzięcza hodowli selektywnej. Idealny pers posiada okrągłą, dużą głowę, krótki, zadarty nos, okazałe policzki, niewielkie, zaokrąglone uszy, duże oczy i krępe ciało. Futro jest dłuższe niż u angory tureckiej, kończyny jednak krótsze. Do dzisiaj kot perski jest najpopularniejszą rasą na świecie dzięki arystokratycznemu wyglądowi i spokojnemu charakterowi. Futro persa jest długie i gęste, ale jednocześnie błyszczące i delikatne. Najdłuższy włos widoczny jest na szyi, tworząc charakterystyczną kryzę i żabot między przednimi kończynami. Porośnięte długim włosem są także uszy, ogon i może występować w rozmaitych odcieniach. Spotyka się persy czarne, błękitne, niebieskie, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe, srebrne, złote, szynszylowe. W obrębie każdego umaszczenie spotyka się łaty, pręgi, cienie, podpalenia, bicolour, colourpoint (jak u kotów syjamskich). Kolor oczu jest ściśle związany z kolorem sierści: np. białe persy posiadają ciemnoniebieskie lub miedziane tęczówki, koty srebrne i złote mają natomiast niebiesko – zielone lub zielone obrębie rasy powstały 2 odmiany pyska. Niektóre osobniki mają ekstremalnie płaską głowę (tzw. peke face), co skutkuje problemami z oddychaniem. Drugą odmianę nazywa się doll face – uważa się, że jest ona bliska dawnemu wyglądowi kotów perskich. Ich pyski nie są tak spłaszczone jak u odmiany peke wygląda na wyniosłego, w rzeczywistości jest cichy i bardzo kochający. Lubi spędzać czas na kolanach właściciela. Darzy sympatią dzieci pod warunkiem, że nie traktują go jak zabawki. Swoje oddanie i czułość przejawia jednak tylko w stosunku do opiekunów. Jedynie nielicznym „obcym” potrafi zaufać na tyle, aby traktować ich jak członków rodziny. Nie należy do kotów głośnych, lubi spokój i ciszę. W związku z tym najlepiej czuje się wśród ludzi stabilnych, statecznych, wręcz lubiących rutynę. Miauczy lub emituje inne dźwięki tylko w sytuacji, gdy jest głodny, w czasie zabawy oraz podczas okazywania czułości posiada bardzo spokojny temperament, nie ma w zwyczaju psocić jak wiele innych kotów. Nie zdarza mu się zatem wspinać na zasłony, wskakiwać na blaty czy skakać z mebla na mebel. Jeżeli zostaje w domu sam lub w danym momencie nie możemy się nim zająć, kot zastyga na łóżku, kanapie lub krześle dopóki nie nadejdzie jego kolej. Nie jest zatem napastliwy w swej czułości, wykazuje dużą cierpliwość i persa musimy liczyć się z tym, że pielęgnacja jego sierści musi odbywać się codziennie. Należy dokładnie rozczesywać włosy każdego dnia i kąpać zwierzę co najmniej raz w miesiącu. Często czyszczona powinna być również kuweta, aby podczas korzystania z niej kot nie pobrudził łap i długiej może często łzawić, zaleca się codzienne wycieranie kącików oczu, aby zapobiec powstawaniu plam na pyszczku. Należy także szczotkować mu zęby, dzięki temu nie dojdzie do chorób przyzębia. Ogólna codzienna higiena jamy ustnej jest bardzo wskazana. Absolutne minimum to szczotkowanie zębów raz w zdrowotnaZarówno koty rodowodowe, jak i krzyżówki persa zapadają na kilka rodzajów chorób. Mimo pięknego, słodkiego wyglądu podatne są na problemy wynikające z budowy czaszki i nie tylko. W obrębie rasy spotykamy zatem: Problemy z oddychaniem spowodowane zwężeniem nozdrzyNadmierne łzawienieChoroby oczu, takie jak wywinięcie powieki lub cherry eye Wady zgryzuWrażliwość na wysokie temperaturyWrodzoną wielotorbielowatość nerekGrzybiceChoroby skóry powodujące świąd i łysienie, łojotokKot dane i wymiaryKot perskiWysokość w kłębie: 25-38 cmWaga: kocury: 3-4,5 kg, kocice: 3-4 kgDługość życia: 10-13 latKot perski – ciekawostkiNa Bliskim Wchodzie kot perski nazywany jest również Shiraz/ niektórych badaczy współczesne persy nie są związane z kotami z Bliskiego Wschodu, ale z osobnikami z Europy Zachodniej. Naukowcy twierdzą, że być może ich najstarszymi przodkami są zwierzęta ze starożytnej Persji, ale w drodze selektywnej hodowli utraciły swoje pierwotne zwykłymi wymiarowo kotami, hodowcy dążą do osiągnięcia odmiany kieszonkowej (Toy/Cup Persian). Obecnie nie są one uznawane za odrębną rasę. Każdy hodowca ustanawia zatem własne standardy peke face ma związek z kształtem pyska zbliżonym do psów rasy pekińczyk. Kot kotyKot domowyRasy kotówRasy psów

Koty perskie, to łagodne, przyjacielskie i piękne. Koty perskie od wielu lat należą do najpopularniejszych ras. Persy niebieskie to zwierzęta szczególnie eleganckie. Długie, jedwabiste, szaroniebieskie futro kota prezentuje się zjawiskowo. Oczywiście wyłącznie wówczas, gdy będzie regularnie czesane i pielęgnowane!

Joanna Chabora CZYTAJ BIO AUTORA Przeczytanie tego artykułu zajmie Ci: 5 min. Spis treści: kotów perskich rasy oraz usposobienie kotów perskich cechy kotów perskich powinna wyglądać pielęgnacja kota perskiego? Jedną z najbardziej dystyngowanych i niezwykle pięknych ras kocich, są na pewno koty perskie. Warto wiedzieć, że jest to jedna z najstarszych ras na świecie i takie koty mają charakterystyczną, długą sierść oraz równie dobrze znany – kapryśny charakter. Mimo to dzięki swojemu wdziękowi są znane i uwielbiane na całym świecie. Historia kotów perskich Do Europy przywędrowały one, jak sama nazwa wskazuje z Persji (czyli terenów dzisiejszego Iranu), w mniej więcej XIII wieku. Na Starym Kontynencie pojawiły się podobno razem z rycerzami krucjat i wywołały niemałe zamieszanie wśród ludzi przyzwyczajonych do widoku kotów krótkowłosych. Te koty domowe, swą (dość masywną) budowę oraz niezwykły wygląd zawdzięczają dziko żyjącym w Azji Środkowej, niewielkim drapieżnikom z rodziny kotowatych – Manulom. Choć obecnie, patrząc na te dość leniwe zwierzęta, aż trudno wierzyć w linię genealogiczną, która łączy je z takimi drapieżnikami. Perskie koty posiadają długą i gęstą okrywę włosową, która chłodzi je w gorące dni i grzeje w zimne. W związku z tak niezwykłym wyglądem, kiedy pojawiły się one w Europie, persy stały się symbolem zwierząt dystyngowanych, dlatego szczególnie chętnie wybierane były przez arystokratów, spędzając czas w ich salonach. Co ciekawe, koty te były tak pełne uroku, że w 1871 zdecydowano się urządzić pierwszą ich wystawę (w Londynie, w Crystal Palace). Od tego czasu ich hodowla zaczęła rozwijać się na naprawdę szeroką skalę, w co zaangażowana była sama brytyjska królowa Wiktoria. Na początku zaczęto krzyżować je z Angorami – po to, by uzyskać jedwabistą sierść. Warto jednak wiedzieć, że koty perskie z epoki wiktoriańskiej nie były podobne do tych, jakie znane są obecnie – ponieważ w znacznym stopniu różnią się anatomią (szczególnie pyszczka). Jest to spowodowane całymi latami selektywnej hodowli, która zmieniła ich wygląd (co spowodowane było głównie „poczuciem estetyki” hodowców). Obecnie, tak jak i na całym w świecie, tak i w Polsce, koty perskie nadal cieszą się uznaniem: zarówno na salach wystawowych, jak i domach swoich właścicieli. Specyfika rasy oraz usposobienie kotów perskich Koty te występują w ponad 350 odmianach barwnych, tak więc trudno jest je tutaj wymienić. Warto jednak wiedzieć, że mogą być one: jednobarwne, dwubarwne, trzybarwne, dymne albo srebrzyste. Charakterystyczne cechy kotów perskich: harmonijna budowa ciała,okrągła, dość duża głowa,krótki i szeroki, ale nie zadarty nos z wyraźnym „stopem”,zaokrąglone czoło, wydatne policzki i mocny podbródek,duże, okrągłe oczy,małe, lekko zaokrąglone, mocno oddalone od siebie i silnie owłosione uszy,krótka i masywna szyja,gęste, długie i jedwabiste w dotyku futro,krótkie ale silne nogi, z dużymi, okrągłymi łapkami (z kępkami włosów pomiędzy pazurami),krótki i krzaczasty ogon. Według hodowców budowa ciała kota perskiego musi spełniać określone wymagania. Niemile widziany jest więc na przykład wąski tułów czy łęgowaty grzbiet. Oczywiście oprócz wyglądu, bardzo ważne jest także usposobienie takich kotów. Są one przede wszystkim bardzo ugodowe, czasem ospałe i dość leniwe. Jednak ta łagodność w zachowaniu przekłada się na to, że mogą mieć dobry kontakt z dziećmi, oraz na to, że nie będą niszczyć mebli i wystroju mieszkania (przewracanie rzeczy może przydarzyć im się jedynie w okresie dzieciństwa). Perskie koty bardzo lubią spokój i wygodę, nie zawsze szukają też towarzystwa ludzi. Bywają momenty, że siadają one w jakimś zakątku domu i siedzą tam, dopóki się im to nie znudzi. Choć w równym stopniu uwielbiają być one adorowane, siedzieć na kolanach i mruczeć. Jednak aby pokazać, że to one rządzą, nawet po takich pieszczotach potrafią udawać obojętność i manifestować zniewagę. Nie zmienia to jednak faktu, że kiedy chcą, to potrafią być bardzo towarzyskie, dość szybko przywiązują się też do swojego właściciela. Małe kocięta perskie są wesołe i naprawdę szybko uczą się nowych rzeczy (np. na ostrzenie pazurków tylko w wyznaczonym do tego miejscu). Lubią też proste zabawki i co ciekawe – uwielbiają przeglądać się w lustrze. Już od początku życia warto też przyzwyczajać je do częstego (najlepiej codziennego) czesania. Jak powinna wyglądać pielęgnacja kota perskiego? Wspaniała i długa sierść kotów perskich, aby mogła naprawdę zachwycać i być zdrowa, wymaga włożenia w to wysiłku. Opiekun kota musi pamiętać o: Systematycznych diecie. Bez takich zabiegów futro kota perskiego będzie się plątać, a czasem nawet zbijać – wtedy jedynym wyjściem jest jego wygolenie. Oczywiście takich sytuacji trzeba za wszelką cenę unikać. Oprócz sierści, bardzo ważną częścią w pielęgnacji są oczy kota. Płatkiem bawełnianym trzeba oczyszczać ich kąciki, by w czasie łzawienia (co zdarza się dość często), przy oczach kota nie wytworzą się rudawe zabarwienia. Odpowiednie zadbanie o wygląd i samopoczucie kota perskiego sprawi, że oprócz pięknego wyglądu, odwdzięczy się on także dobrym nastrojem. Co ważne, pielęgnacja opisywanej tu rasy jest i tak mniej wymagająca niż opieka nad kotami o innych rasach. Właściciele, którzy będą dobrze pilnować obowiązków związanych ze swoim zwierzakiem, będą mogli cieszyć się jego towarzystwem przez około 13, a nawet 15 lat. Uważasz, że to był dobry artykuł? A może coś jest niezrozumiałe? Autor tego materiału czeka na Twój komentarz. Serio. Joanna Chabora Miłośniczka zwierząt, opiekunka dwóch mruczków i jednego włochatego merdacza. O zdrowym żywieniu, pielęgnacji i opiece nad zwierzętami wie więcej niż niejeden weterynarz. Nic dziwnego, że to własnie ona odpowiada za najnowsze wpisy na blogu AlleZoo.

Koty perskie potrzebują diety składającej się głównie z mięsa, więc pokarmy bogate w zboża i inne węglowodany nie będą dla nich korzystne. - Białko. Jak każda inna rasa kotów, kot perski potrzebuje w swojej diecie obfitych źródeł białka, aby móc utrzymać swoje średniej wielkości klatki.

„Pluszowe” koty perskie są jedną z najpopularniejszych ras. Ciekawostką jest, że ich nazwa w języku perskim oznacza „koty irańskie”, a obecnie znane nam koty nie pochodzą nawet z Bliskiego Wschodu! W tym artykule chcemy przedstawić Ci tę lubianą rasę, przybliżyć jej cechy oraz historię. Wygląd Długa i delikatna sierść z grubą warstwą podszerstka wyróżnia persy na tle innych ras. Lecz nie każdy kot z długą sierścią jest persem – by móc zostać tak zaklasyfikowanym, zwierzę musi spełniać jeszcze wiele innych warunków! Wygląd rasy został ukształtowany przez trzy różne związki hodowców. Dla każdego z nich ważna była inna cecha. Co do zasady, kot powinien być średnio duży lub duży, waga kocurów może dochodzić do 7 kilogramów, kotek natomiast do 6. Łapy powinny być relatywnie krótkie, ale mocne, z kosmykami włosów pomiędzy palcami okrągłych łapek. Nie tylko sierść persów jest szczególnie charakterystyczna, ale także ich pyszczek. Szeroka głowa z okrągłymi uszami oraz bardzo krótki, szeroki nos sprawiają, że ciężko pomylić persy z jakąkolwiek inną rasą. Grzbiet nosa musi kończyć się pomiędzy oczami, tzw. „stop” powinien znajdować się pomiędzy liniami dolnych i górnych powiek. Niestety taka budowa prowadzi do pewnych ograniczeń zdrowotnych i jest powodem nasilonej krytyki w stosunku dla zdecydowanych zwolenników tej cechy. Z tego względu można spotkać również hodowców, którzy preferują u swoich zwierząt szersze nosy, co jednak nie odpowiada w pełni obecnym standardom rasy. Ubarwienie kotów perskich nie jest ograniczone przez konkretne kolory. Jednobarwne osobniki mogą być czarne, białe, rude, niebieskie, a także brązowe (czekoladowe), popielate (lilac) lub kremowe (creme). Innymi wariantami są dwu- i trójbarwne osobniki. Są one tak samo popularne jak osobniki o egzotycznym „dymnym” umaszczeniu, co oznacza, że większość włosa jest zabarwiona, a odcinek przy cebulce włosa pozostaje zawsze śnieżnobiały. Jeśli natomiast sytuacja jest odwrotna – większość włosa jest śnieżnobiała i jedynie końce są zabarwione – mamy wtedy do czynienia z ubarwieniem typu „shaded” (cieniowanym). Koty perskie dzielą wspólny standard rasowy razem z egzotycznymi kotami krótkowłosymi i tzw. colorpointami. Różnice występują jedynie w długości, wzorze i kolorze futra. W 1933 roku jeden z dużych europejskich związków wprowadził termin: „koty egzotyczne krótkowłose”. Odpowiadał on kotom o budowie i charakterze persów, posiadającym krótkie pluszowe futro. Znane także jako koty himalajskie, colorpointy powstały ze skrzyżowania kotów syjamskich z perskimi. Tym pierwszym zawdzięczają budowę i charakter, drugim natomiast umaszczenie. Najczęściej spotykane są czarne lub rude osobniki, a także ich mniej intensywne kolory – niebieski, kremowy, czekolada, cynamon, płowy i popielaty. Charakter Koty perskie są spokojne i łagodne. Mają zatarty zmysł łowczy i od polowań wolą wylegiwanie się na kanapie, dlatego też idealnie nadają się do życia w zamkniętej przestrzeni, będąc jedynym pupilem rodziny. Prawdopodobnie właśnie przez to są one jedną z najczęściej wybieranych ras kotów. Persy kochają kontakt z człowiekiem, uwielbiają przytulanie i pieszczoty i bardzo przywiązują się do swoich właścicieli. Pomimo spokojnej osobowości nadal drzemie w nich jednak natura drapieżcy. Persy także powinny mieć możliwość wspinania się, zabaw i ukrycia się w zakamarkach domu. Zwłaszcza istotne jest to w przypadku kotów trzymanych w mieszkaniu. W ten sposób mogą pozostać w dobrej formie fizycznej i psychicznej! Dobrym rozwiązaniem dla każdego domu jest drapak – nawet jeśli Twój pupil nie jest wielbicielem wspinaczek, ta aktywność należy do repertuaru zachowań każdego mruczka. Nasi pupile muszą mieć możliwość drapania, by pozbyć się obumarłej okrywy pazura. Oznaczają też w ten sposób teren, za pomocą gruczołów zapachowych ulokowanych w opuszkach kocich łap, roztaczając tym samym niedostrzegalny dla nas zapach. Bez drapaka, ścianki czy maty do drapania nawet najbardziej cierpliwy kot zainteresuje się meblami… Wielofunkcyjny drapak nie służy jednak tylko do drapania. Jest to także platforma do wspinaczek i obserwacji, a to uwielbia każdy kot! Inną opcją są też legowiska do umieszczenia na parapecie czy kaloryferze. Historia Początkowo uważano, że persy pochodzą od długowłosych kotów z Bliskiego Wschodu. Twierdzono, że pierwsze z nich sprowadzono do Europy w XVII w., z ówczesnej Persji, a dzisiejszego Iranu, i stały się one protoplastami rasy na naszym kontynencie. Jednak dzisiejsze koty perskie niewiele mają wspólnego z pierwszymi, historycznymi persami. W świetle najnowszych badań, według których przodkowie rasy pochodzą z Rosji, fakt ten nie dziwi wcale. Badania genetyczne wykazały powiązania z rosyjskimi kotami długowłosymi i ostatecznie dowiodły braku pokrewieństwa z linią azjatycką. Co ciekawe, nazwa „persy” powstała już przy utworzeniu pierwszego związku hodowlanego, na początku XX wieku. Wcześniej używano przede wszystkim określenia „koty angora”. Od tamtej pory standard rasy i jej wyznaczniki wielokrotnie się zmieniały. Z biegiem czasu większą uwagę zaczęto przykładać do okrągłego czoła, krótkiego pyszczka oraz coraz bujniejszego i bardziej miękkiego futra. To jednak działało również na niekorzyść rasy. Wraz z rosnącą popularnością tych kotów, dynamicznie wzrastała liczba hodowli, osobniki parowano masowo bez uwzględnienia negatywnego wpływu na ich zdrowie, prowadzono do rozwoju cech takich jak cofnięty nos i łzawiące oczy, nasilając w ten sposób skłonność do zachorowań na zapalenia układu oddechowego i utrudnienia w przyjmowaniu pokarmów. Sprawiło to, że hodowla persów należała do niechlubnej części tych, które nazwalibyśmy niehumanitarną, prowadzącą do zwyrodnień i genetycznych powikłań, zauważalnych niestety u wielu ras psów i kotów, w których to przypadkach walory estetyczne stały się dużo ważniejsze od zdrowia i komfortu zwierząt… Na szczęście czasy te są już za nami i większość współczesnych hodowców na pierwszym miejscu stawia dobro zwierząt, odchodząc od prób eksponowania ekstremalnych cech wyglądu. Zdrowie i żywienie Przy odpowiedniej pielęgnacji i żywieniu koty rasy perskiej są relatywnie zdrowe. Występują oczywiście pewne odstępstwa od tej reguły. Do chorób charakterystycznych dla tej rasy zalicza się wielotorbielowatość nerek, postępowy zanik siatkówki czy astygmatyzm, który może prowadzić do pełnej utraty wzroku. Persy mogą także cierpieć na kardiomiopatię przerostową, występującą u wielu ras. Niestety wszystkie wymienione wyżej choroby są dziedziczne, co dowodzi, jak istotne jest odpowiednio przemyślane prowadzenie hodowli. Profesjonalni hodowcy dbają o wczesne i regularne badania swoich podopiecznych i ich potomstwa, by w przypadku wystąpienia choroby dziedzicznej, móc wykluczyć chorego osobnika z rozpłodu. Badania pod kątem chorób dziedzicznych dotyczą przede wszystkim chorób nerek. Objawy widoczne są dopiero w późniejszych latach życia, co oznacza, że gen może zostać przekazany potomstwu, zanim u rodzica choroba zostanie zdiagnozowana. Na szczęście, badania ultrasonograficzne pozwalają na rozpoznanie ewentualnej choroby już od 10. tygodnia życia. Dzięki temu hodowca może odpowiednio wcześnie dowiedzieć się o chorobie kota, wykluczyć zwierzę z hodowli i zapobiec tym samym przekazaniu choroby na następne pokolenie. Środkiem do zdiagnozowania kardiomiopatii przerostowej jest USG serca. Kardiomiopatia to choroba nieuleczalna, jednak przy wczesnej diagnozie można podjąć odpowiednie działania łagodzące objawy choroby i zapewnić tym samym długie życie kotu! Koty hodowlane powinny być regularnie badane, by całkowicie wykluczyć ryzyko przenoszenia chorób genetycznych na potomstwo. Hodowca, u którego nabywasz kota, powinien być w stanie udostępnić odpowiednią dokumentację medyczną rodziców kocięcia. Należy unikać niekompetentnych „pseudohodowców”, sprzedających „koty rasowe bez rodowodu w atrakcyjnych cenach”. Niższa cena to najczęściej skutek nieodpowiedniego dla rasy chowu, podawania kotom niskobudżetowej karmy i opuszczania terminów badań. Niższy wydatek za zakup może skutkować o wiele wyższymi kosztami później, np. gdyby została wykryta u kota jedna z chorób… Dlatego też warto wybierać hodowców zrzeszonych w związkach hodowlanych. Przechodzą oni regularne kontrole, stosują się do zasad odpowiedniego parowania zwierząt i dbają o badania pod kątem występowania chorób dziedzicznych. Oczywiście ma to swoją cenę. Za jednego kota perskiego trzeba zapłacić od około 1000 do ponad 2000 złotych. W tej cenie zawiera się jednak nie tylko samo zwierzę, ale także zaangażowanie i doświadczenie hodowcy, który poświęca swój czas i wiedzę, by odpowiednio wychować kociątko, rozwinąć istotne cechy jego charakteru i dba, by pozostało one wystraczająco długo przy matce. Minimalny okres, w którym kociątko powinno wychowywać się z matką i rodzeństwem, to 12 tygodni. Pielęgnacja Piękne futro persów jest powodem zachwytów wielu miłośników kotów. Nie można jednak zapominać o tym, jak istotna jest jego regularna pielęgnacja. W celu uniknięcia splątanych i skołtunionych włosów, sierść powinna być codziennie dokładnie czesana. Gdy już dojdzie do splątania, często jedynym ratunkiem jest wizyta u fryzjera lub weterynarza. Ale bez obaw, wygolona sierść szybko odrasta! Pomimo regularnego szczotkowania i czesania, koty perskie w czasie okresowej wymiany sierści połykają bardzo dużą jej ilość. Z pomocą przychodzą pasty odkłaczające lub kocia trawka, które naturalnie wspomagają proces wydalania połkniętej sierści, zapobiegając tworzeniu się kłaczków i problemom trawiennym. Z racji swojej budowy persy wymagają dodatkowej pomocy w oczyszczaniu okolic oczu i nosa. W tym celu z powodzeniem można użyć nawilżonych chusteczek. Przemywanie rumiankiem lub podobną substancją może dodatkowo podrażnić oczy! Przez swoje płaskie pyszczki persy mają trudności z przyjmowaniem pokarmów. Żywią się one przede wszystkim, nabierając pokarm na języczek. Dlatego też o wiele łatwiej jest im zjeść pokarm o papkowatej konsystencji niż np. duże kawałki mięsa. Przy wyborze odpowiedniej karmy ważna jest zasada: im bardziej wartościowe, tym lepsze. Koty potrzebują dużo białka, dlatego też mięso powinno być głównym składnikiem ich diety. Preferowane są mokre karmy, nie tylko ze względu na lepszą kompozycję składników, ale także wyższy poziom wilgoci. Persy ze względu na swoje pochodzenie można by nazwać kotami „pustynnymi”. Nie mają zatem potrzeby, by często korzystać z miski z wodą i z natury piją mało. Większość niezbędnych płynów pobierają z żywności. Koty perskie są nadal jedną z najchętniej wybieranych ras w Europie. Przy przemyślanym wyborze hodowli, odpowiedniej pielęgnacji i zdrowym trybie żywienia, będziesz mógł cieszyć się towarzystwem swojego persa przez wiele pięknych lat! Życzymy wielu pięknych chwil z Waszym „pluszowym” pupilem! i8Zmdb.